Het is 14 maart 2017 en ons doel is om op 19 maart in Ninh Binh te zijn. We gaan hier namelijk Kevin zijn ouders zien, want die zijn heerlijk op rondreis in Vietnam. Superleuk! Om hier te komen stoppen we met de motor op verschillende plaatjes en we doen overal leuke dingen. Gaan met die banaan!
Vrij als een vogel op de motor
De backpacks zitten met een soort van middelbare school ‘spin’ achterop onze motoren geknoopt, een extra rugzak is aangeschaft voor wat handige spulletjes die we bij de hand willen hebben en zo zijn we klaar om te vertrekken. Gaaf man! Ook wel bizar hoe ons huidige leventje past in een tas achterop een motor. Zodra we onderweg zijn slaat het geweldige gevoel van vrijheid toe. Op de motor met de zon op m’n snoet en de wind die in m’n shirt blaast. Dit. Is. Helemaal. De. Shit.
Scheurneuzen
We rijden de Hai van Pas, een route van Hoi An naar Hue, en genieten van de prachtige rit door de bergen inclusief mega uitzicht. Wauw! Soms moeten we vol op de rem voor de oversteek van een familie geitjes en zodra we weer op de drukkere weg rijden toeteren we als ingeburgerde reizigers in het rond bij iedere persoon die wordt ingehaald. Zo komen we keurig voor het donker aan op de eindbestemming. Missie volbracht!
Creepy stuff
In de vroege ochtend, als we zijn bekomen van onze eerste echte ervaring op de motor, staan we paraat. Mijn billekes doen zeer en het voelt alsof ik tien legdays achter elkaar heb gehad. Vandaag staat het verlaten waterpark iets buiten Hue op de planning en omdat we ook een flink stuk te rijden hebben naar het volgende stadje starten we vroeg. We komen in alle stilte aan bij het park, het is nog lekker koel. Om onszelf de entreeprijs te besparen, komen we via een weggetje aan de zijkant binnen. Meteen voelen we de scary sfeer. Dit zou een mega vette locatie zijn voor een spooktocht, besluiten we unaniem. Het is doodstil en we horen de vogeltjes fluiten als we de grote tribune betreden. Hier is plaats voor héél veel mensen die, volgens ons, naar de fonteinshow moesten komen kijken. Helaas is dit nooit realiteit geworden.
Dromen zijn bedrog
Voor zover wij weten is het park is in 2004 gebouwd, een investering van zo’n drie miljoen. Het is wegens financiële redenen nooit afgebouwd en het park is nu dé toeristenattractie rondom Hue. Terwijl we napraten over wat dit park wel niet had kunnen worden, zie ik de spelende en gillende kinderen voor me. Supergek dat er nu helemaal niemand te bekennen is. De glijbanen zijn begroeid met mos en besmeurd met graffiti, er loopt geen water doorheen en het onderliggende zwembad is groen en vies. Jakkie, wat gek om hier te zijn. Even later klimmen we op de trappen van een grote draak naar het uitkijkpunt van het park. Vanuit hier kijken we uit over het hele meer, tot 2016 leefden hier krokodillen. Voor de veiligheid van de toeristentrekpleister zijn ze toen weggehaald. Het is tijd om terug te gaan naar Jack en Sea (vernoemd naar Kevin z’n Seat Ibiza). Je leest het goed, we hebben onze motoren namen gegeven. Zo hoort dat blijkbaar in Vietnam hi-hi.
Een beetje pech
Kevin z’n motor heeft last van kwaaltjes, dus voordat we via verschillende dorpjes naar Phong Nha rijden, laten we dit bij lokale held ‘Mister Kim’ fixen. Zodra hij klaar is, zijn we ready to go. Kevin trekt zijn motor van de standaard af en… Boem! Hij kukelt zo op de grond. Dat beteuterde gezichtje zal ik nooit vergeten. Snel wordt een en ander opnieuw vastgeschroefd en dan zijn we écht klaar om te gaan. Highway 1 is voor een lang stuk onze beste vriend. Daar rijden we dan, Jut & Jul in alle drukte op de snelweg van Vietnam.
Met handen en voeten
Na een poosje merken we dat Kevin z’n Sea toch nog niet helemaal fit is. We stoppen in een klein plaatsje waar geen mechanic te vinden is en waar niemand Engels spreekt. Gelukkig staat er een groepje studenten, inclusief leuke uniformen, te keuvelen. Een van de jongens praat met me via Google Translate, want ook zij kunnen niet in het Engels communiceren. Met dank aan de techniek staan we even later bij een mechanic waar Kevin z’n motor voor 2 euro weer wordt opgelapt. De behulpzame student moet haast maken, want de leraar belt hem op om te vragen waar hij blijft. Hij heeft dankzij ‘de Hollanders met hun gekke kers-snoepjes’ een mooi verhaal te vertellen in de klas. De snoepjes durft hij trouwens niet te proberen.
Volle vaart vooruit
Na oplapbeurt twee zet onze tocht richting Phong Nha zich voort. We komen de gekste dingen tegen. Van varkenskoppen in een hokje achterop de scooter, tot een aap op een auto op de weg en vuur van het lassen wat over de weg spuwt en wat twee keer op Kevin terechtkomt. Ook tijdens deze rit komen we weer wat families tegen, buffels deze keer, die recht voor onze neus de weg oversteken. Kevin is inmiddels een baas in multitasken: op de weg letten, de route in de gaten houden en dan nog zo’n dooske die af en toe haar motor af laat slaan bij een stoplicht. Maar het gaat inmiddels al een stuk beter hoor!
De laatste loodjes wegen het zwaarst
We zitten al een hele tijd op de weg en vergeet die zere billen van gisteren maar. Nu lijkt het of ik aan een legday-marathon van honderd dagen heb deelgenomen! We zijn dan ook superblij als we de afslag richting onze slaapplaats nemen en godzijdank komen we op een geweldig mooie route terecht. De groene bergen in het tropische regenwoud verzachten de pijn en via een vloeiend golvende weg toeren we heerlijk richting ons hostel. Net voor het donker komen we binnen, we made it!
Op naar de grotten
Na een pannenkoek voor Kevin en een omeletje voor mij worden we opgepikt voor een uitje naar het national park ‘Phong Nha Ke Bang‘. Onderweg genieten we al van het felgroene tropische regenwoud. Zo mooi! We stoppen bij de botanic garden, leuk, maar niet heel speciaal vinden we. Daarna rijden we door naar de Paradise Cave, onderdeel van een 31.4 kilometerslange grot, welke vol stalagmieten en stalactieten zit. Kevin gooit er af en toe een ‘weetje van Kevin’ uiten deze keer geeft hij een ezelsbruggetje: tieten kunnen hangen, dus stalactieten gaan van boven naar beneden. Stalagmieten blijven dan over, dus die gaan van beneden naar boven. Dusss…
Daar zijn de avonturiers weer
Weer genieten we tijdens de rit van het mooie national park en al snel komen we aan bij de parkeerplaats van de Dark Cave. Een paar stappen later staan we in de prachtige omgeving. Blauwgroen water, kalkstenen rotsen, groen regenwoud, kortom: een adembenemend plaatje. Jammer dat zulke beelden op foto’s zo lastig vast te leggen zijn. Ik had het graag met je gedeeld! Na een Vietnamese lunch vliegen we via een zipline over het water naar de startlocatie. Met onze zwemvesten aan drijven we richting de ingang van de grot en daar ligt keurig een helm mét lampje voor ons klaar.
Varkentjes in de modder
Na een ellendige tocht door koud water, over pijnlijke steentjes en via levensgevaarlijke modderpaden waar we tegenliggers (lees: een andere groep toeristen) moeten passeren in een grot van nog geen meter breed, komen we aan bij de modderpoel. Het lampje op m’n helm gaat op dat moment kapot, natuurlijk overkomt mij dat weer. De gids is zo lief van helm te wisselen, dus nu zie ik gelukkig weer wat. Eenmaal in de modder begrijpt niemand hoe het kan: je blijft er gewoon bovenop liggen! Of je nu op je buik wilt drijven, op je rug wilt liggen of in kleermakerszit wilt zitten, het kan allemaal. Het lijkt alsof je een reddingsvest aanhebt. Zo bizar. Als ik het kunstje probeer te doen, verzuip ik natuurlijk half in de modder en spartel ik in het rond als een klein kind die op mag voor de kikkervisjes-zwemdiploma. Iedereen zijn onder de modderspettera dankzij mij. ‘Sorry guys’. Ineens roept iemand ‘lights out’, waarna iedereen gespannen z’n lampje uitzet. Pikzwart is het, je ziet geen hand voor ogen. Wat een extreme ervaring is dit weer…
Veilig thuis
Op de terugweg door de glibberige, smalle en donkere grotten gaat m’n lampje weer kapot. Serieus? Gebeurt dit nu echt twee keer? Ik ben blij als we via een natuurlijke modderglijbaan het water in knotsen. Ook al gaat het keihard, het is fijn om de modder af te spoelen. Aan het einde van de cave staat een kajak op ons te wachten en zo peddelen Kevin en ik terug naar het startpunt. Ik moet zeggen, dat kajakken gaat ons best goed af! Als allerlaatste kunnen we losgaan in een speelparadijs op het water. Kevin geniet volop en ik kijk bevroren maar blij toe vanaf de zijkant. Wat een leuke dag! Eenmaal terug in ons hostel frissen we onszelf op onder een lekkere warme douche. De spullen zijn weer ingepakt voor een lannnnge tocht naar de volgende locatie. Tot over 385 kilometer!
Op naar Kevin zijn ouders in Ninh Binh!
Liefs XM
#motor
ps: neem je even een kijkje op mijn pagina via Facebook & Instagram? // xmariekie