Ja hoor, daar gaan we weer! Het is vandaag 9 maart 2017 en we gaan flink wat uren ‘bussen’. Na meerdere dagen in de grote drukke stad gaan we richting het bergdorpje Dalat. Lekker avonturiers uithangen en de hartslag omhoog gooien. Actie in de tent!

Luxe Dalat

Zodra we arriveren voelen we de frisse lucht langs onze gezichten waaien. Dalat ligt namelijk op 1500 meter hoogte. De stad ziet er luxe uit: een groot meer ínclusief waterfietsen in de vorm van een zwaan, perfect onderhouden bloemenperkjes en veel gepensioneerde westerlingen. In een eettentje raken we met de eigenaresse en haar Brabantse man aan de praat. We zijn zoals altijd nieuwsgierig en vragen wat een pand in Dalat ongeveer kost. Azië is een stuk goedkoper dan Europa, dus we schrikken ons een hoedje als ons wordt verteld dat het pand 700K kost. Wow!!! Daarna krijgen we de uitleg dat het klimaat door de verkoeling perfect is. Dalat is dus echt een ultiem plekje in Vietnam.

Canyoning en soortgelijke zaken

De volgende dag gaan we knallen. In de ochtend worden we opgehaald door de mannen van Viet Challenge Tours en zij brengen ons naar de startlocatie in de bergen van Dalat. Zodra iedereen in de uitrusting is gehesen, de dubbelcheck is gedaan en we de oefen-abseil-helling hebben getrotseerd, kunnen we écht beginnen. Met flink wat klim- en klauterwerk komen we aan bij de eerste abseil-locatie. Daar gaan we dan. Het is best spannend om zo achterover te leunen in het dal, maar daarna is het supergaaf om langs de stijle berg naar beneden te dalen. De landing in het frisse water schudt ons wakker en we hiken verder naar de tweede locatie. Ook daar dalen we keurig naar beneden en het voelt wel ruig als we ons ineens beseffen dat we gewoon aan het abseilen zijn!

Living the good life

Wat een luxe dat wij op een vrijdagmiddag, wanneer we tot januari net zoals bijna iedereen gewoon aan het werk waren, door de prachtige bergen lopen en volop outdoor activiteiten aan het doen zijn. Het is opvallend dat we na de begroeide jungles ineens door de bergen lopen waar het vol staat met naaldbomen. Na een poosje komen we aan bij het volgende obstakel, een waterval, waarbij de gids heel vrolijk roept: waterslide head first! What?! Wil je me dood hebben of wat? Voordat ik er erg in heb lig in op mijn rug in de waterval, houdt de gids me vast aan mijn reddingsvest en schiet ik naar beneden. Ik, als mega slechte zwemmer, ben er niet op voorbereid naar beneden te worden getrokken en kom half verzopen weer boven. En dat terwijl ik gewoon een reddingvest draag hi-hi. Kevin lacht zich suf en ik ben blij dat we het volgende stuk super chill door de stroming van de rivier meegenomen worden.

Jump

Voordat we het weten staan we bij het volgende actiepunt. Een sprong van zeven of elf meter hoog. Ik schijt zeven kleuren stront, maar spring van de ‘lage’ af. Vet! Kevin neemt een flinke aanloop en springt van de ‘hoge’ af. Mogen we nog een keer?! We hiken weer vrolijk door en eindigen bij de laatste abseil, deze wordt ook wel ‘The Wasmachine’ genoemd. Waarom dat zo is ontdekken we snel. Na een paar meter abseilen eindigt namelijk de rots en moeten we onszelf in de waterval laten zakken.
Het laatste stukje vallen we in het water en worden we door de sterkte stroming 4 seconden lang onder water getrokken. Ook al weet ik dat het gaat gebeuren, toch denk ik serieus dat ik verdrink! Voor mijn gevoel zijn de 4 seconden allang om, maar op het moment dat ik denk dood te gaan word ik door het water in de armen van onze gids geworpen. I’m alive!

Gezellige afsluiter

Het is supergrappig, als je zelf veilig beneden op een rotsje in de zon zit, om naar de anderen te kijken. Zeker in dit geval, omdat Kevin na mij komt. Ook hij komt als verzopen katje boven water en spartelt in het rond. Haha dit is leuk! Na wat geklauter langs rotsen en door de rivier komen komen we aan bij een rustig plekje waarvan onze gids besluit dat het onze lunchplek wordt. De reddingsvesten dienen als tafel en binnen no-time staat de heerlijke lunch voor ons klaar. We genieten van een vers stokbroodje, want: voorheen Franse kolonie, met La Vache Qui Rit en verse groenten. Na dit gezellige tafereel klimmen we nog een halfuurtje verder en zo eindigen we blij en uitgeput bij ons busje.

Schoonheidsslaap

De tour moet nog betaald worden, want onze pinpas wil maar niet werken hier. Terwijl het busje, inclusief andere gasten, staat te wachten, spring ik achterop de scooter bij de eigenaar van ons hostel. Hij staat meteen paraat om me rond te rijden langs de verschillende pinautomaten. Hoe lief! Na de lange reis en deze supertoffe, maar intensieve, dag zijn we helemaal gesloopt. Ik slaap serieus 15 uur aan een stuk, wat heerlijk. We rommelen nog wat aan en lunchen bij een supergezellig Italiaans tentje genaamd Primavera. Met een Italiaans muziekje op de achtergrond genieten we van ons pasta en pizza. Klaar om veertien uurtjes door te reizen richting de volgende plek!

Tot snel weer lieve mensen!

Liefs XM
#dalat

ps: neem je even een kijkje op mijn pagina via Facebook & Instagram? // xmariekie