Zo, daar liggen we dan in een klein warm hostelkamertje midden in Bangkok-city. Kevin ligt lekker te slapen naast me en ik lig met m’n oogjes open naar het plafond te staren. Hmm, toch even wennen aan de wisseling van tijdzones denk ik. Tijd om je een samenvatting van onze heenreis te geven.

Klotsende oksels

Had je verwacht dat onze heenreis vlekkeloos zou verlopen als je mijn vorige blogs gelezen hebt? Vast niet. Maar dat het zó spannend zou zijn had ik zelf totaal niet verwacht. De voorbereidingen begonnen goed en op dinsdag 27 december 2016 stonden we keurig op tijd op Schiphol samen met Kevin zijn ouders en omaatje lief. Het was natuurlijk geweldig om oma bij te hebben, want anders hadden we de heerlijke dropjes-en-chocolaatjes-in-een-plastic-zakje gemist. Slik. Deed me meteen aan mijn eigen lieve oma denken. Goed, we gaan weer verder. Na wat innige omhelzingen en traantjes van schoonmamalief waren we helemaal klaar om onze bagage af te geven, totdat de mooie mevrouw van Qatar Airways vroeg of we konden aantonen dat we binnen dertig dagen Thailand weer zouden verlaten.

Hè, wat?!

Tijdens ons speurwerk lazen we overal dat dat meestal niet nodig is en dan ging het over de vereisten voor het krijgen van een visum. Maar Qatar heeft eigen eisen gesteld als het om de vlucht gaat: ‘Sorry, jullie mogen het vliegtuig niet in’, is wat we te horen kregen. Naast me trok Kevin een beetje wit weg en in overleg besloten we een random vlucht uít Thailand te boeken, die we vervolgens weer zouden annuleren. Beetje jammer dat de app van Air Asia niet meewerkte, dat de mooie mevrouw bleef pushen en steeds aangaf dat we nog maar vijf minuten tijd hadden en ze daarna onze plaatsen zou vergeven…

Stressen tot en met

Uiteindelijk hebben we met het zweet op onze rug aan het loket van Qatar Airways op Schiphol een vlucht uit Thailand geboekt. De meneer, die gelukkig wel mee wilde denken, gaf aan dat deze kosteloos geannuleerd kan worden. We duimen dat dat ook echt zo is…! Het vliegtuig hebben we gelukkig net gehaald, maar hierdoor ben ik potverdorie wel m’n Starbucks-momentje misgelopen. Het is maar goed dat we die tijdens onze trip nog genoeg tegen zullen komen hi-hi. Onze vlucht is daarna hartstikke goed verlopen en ook de overstap in Qatar – Doha ging vlekkeloos. Maar ja, wat wil je met duizend films voor je neus, een dekentje en kussentje en nog best wel goed te pruimen kip met rijst in het vliegtuig?

Plaats van bestemming

Tadaaaaa, daar stonden we dan ineens met onze voetjes op de ‘Bangkokse’ vloer. We hebben eerst heel lang moeten wachten op onze visums en daarna konden we op ons gemakje de backpacks oppikken en weer draagklaar maken. Maar who cares dat we lang moesten wachten? Wij hebben alle tijd van de wereld! Daarna ging dat wachten vrolijk door op meneer de taxichauffeur, want een keer lief lachen en zomaar instappen is er op het vliegveld in Bangkok mooi niet bij. Jammer. Kon ik eindelijk m’n talent inzetten… We gingen, voor de verandering, keurig in de rij staan en na een tijdje zaten we eindelijk in onze taxi. En wat een feest: we rijden lekker midden de file in. Jippie ja jee. Maar nog steeds geen stress, we hebben alllllllle tijd. En weet je? Dat voelt heel chill! Voor Kevin een beetje wennen, maar nog steeds: heel chill.

Bangkok 1 of Bangkok 2?

Nu hebben wij natuurlijk in de paar uurtjes dat we hier zijn bijna niets gezien, maar een eerste indruk is er zeker wel. Het lijkt voor mij persoonlijk alsof er twee Bangkokken zijn. Zo zie ik tijdens ons taxiritje huisjes die ik amper huisjes kan noemen en worden we tegelijkertijd ingehaald door een paar super-de-luxe auto’s waar ik de naam niet van weet. Ook staan er nog een paar tuk-tuks langs de weg en een daarvan is dan weer een getunede leipe tuk. Even later lopen we door Khao San Road en overal ruikt het naar heerlijk eten, waar ik als foodlover meteen zin in heb, maar die eetlust wordt me meteen ontnomen als ik nog geen meter later het gevoel heb dat ik in het riool zwem. Zo erg is de stank en Kevin is inmiddels zelfs misselijk geworden. We komen niet verder dan wat smoothies, waarvan ik dankzij m’n bestie Kim weet dat je die zonder suikerwater moet bestellen, thanks babe!

Slaap kindjes slaap

Of het door de jetlag of misschien toch door de vele indrukken komt weet ik niet, maar na een laatste drankje onder het genot van prachtige live-muziek bij de tegenover-buren besluiten we op tijd ons bedje in te duiken in ons, niet zo goed door mij uitgekozen voor de eerst nacht, hostel. Dat hostel, wat gerund wordt door een ladyboy, waar ik nu dus alweer een paar uur wakker lig, omdat we zo vroeg naar bed zijn gegaan. Voordeel is wel dat ik wat plannen heb gemaakt voor morgen, want we vertrekken pas om 20:00u richting Koh Tao. Hopelijk zit er iets bij waar Kevin ook zin in heeft en dan gaan we weer gezellig samen op pad. Goed lieve allemaal, ik ga weer een dappere poging tot wat uurtjes rust doen.

The story continues

Nee, we hebben geen tijd voor de leuke plannen die ik midden in de nacht allemaal gemaakt heb. Enerzijds omdat we lekker uitgeslapen hebben en anderzijds omdat de bus vanavond om 18:30 al vertrekt, wat onze laatste Bangkok-uurtjes wat inkort. We besluiten, na een lekker ontbijtje, onze ontdekkingstocht voort te zetten en worden onderweg aangesproken door een super vriendelijke man die ons in onze lonely planet ziet bladeren. Hij kijkt met ons mee, streept wat puntjes aan en zo ontstaat er een route. Voordat we er erg in hebben, zitten we in een tuk-tuk die ons voor een paar centen rondrijdt. Klinkt mooi hè? Ja pap, je hebt gelijk, te mooi om waar te zijn. Want Kevin wist 200% zeker dat hij er niet in ging stinken, maar zo staan ook wij even later als sukkelige toeristjes ineens bij ‘de kleermaker’ binnen. Wat meer saaie toeristische plekjes later staan we gelukkig weer op Khoa San Road en kijk ik Kevin lachend aan: ‘Hoort erbij schat!’. Maarrr we zijn nergens ingestonken en hebben niets gekocht en zijn toch een hele middag lekker bezig gehouden, prima!

Op naar het zuiden

Na een snel hapje bij een eettentje op straat gaan we onze bus- en boottickets scoren en kunnen we weer wat uren op de klok aftellen. Doei Bangkok, tot later als we langskomen voor onze doorreis naar het noorden. Nu eerst op naar de witte standjes van Koh Tao. En stiekem heb ik al gezien dat daar genoeg mogelijkheden zijn om lekker te sporten, want daar hebben we nu alweer zin in! De busreis verloopt prima en de acht uren vallen dankzij een goede Spotify-playlist reuze mee. Maar dan… Moeten we overstappen op een grote boot, iets waar Kevin niet zo’n leuke herinneringen aan heeft (lees: zeeziek tijdens onze vakantie in Tenerife). De boot schudt zo mega wild op en neer dat ik overal om me heen het geluid van overgeven hoor. Niet veel later zit Kevin langs me met z’n hoofd in een zakje gefrommeld en daar sluit ik me vervolgens vrolijk bij aan. Wat een ellende. Maar goed, we zitten nu in een mooie kamer in Koh Tao. Kan het vakantiegevoel nu dan echt gaan beginnen? We gaan het zien…

Tot later lieve mensen!

Liefs XM
#bangkok

ps: neem je even een kijkje op mijn pagina via Facebook & Instagram? // xmariekie