NZ ZUID: DE GLETSJERS IN WESTLAND NATIONAL PARK

TRAVEL

Wereldreis, reizen, Nieuw-Zeeland, backpack, backpacken, wanderlust, blog, blogger, gletsjer, westland

Het is alweer 26 april 2017 als we aankomen in Westland National Park. Dit is de plek waar de mooiste gletsjers van Nieuw-Zeeland te vinden zijn. De weersvoorspellingen zijn wisselend, maar hopelijk is het zonnetje goed gestemd en kunnen we er volop van genieten!

Westland National Park

Onze eerste stop, nadat we ons kapot geschrokken zijn van een vogeltje wat keihard op de vooruit vloog, is bij Franz Josef en natuurlijk willen we super-super-supergraag de gletsjer op. Je wordt dan met een helikopter naar het ijsgedeelte gebracht en daar trotseer je vervolgens met een gids, inclusief alle benodigdheden, het ijs. Helaas pindakaas is ook dit onbetaalbaar en kiezen wij voor de wandeling. Zodra we de parkeerplaats op rijden begint het te miezeren. Het is ook al laat in de middag, we hebben eerst een hete douche genomen en de was gedaan bij een hostel, dus we besluiten morgenvroeg een nieuwe poging te wagen.

Franz Josef

Een frisse nieuwe ochtend is gearriveerd en we rijden opnieuw naar de parkeerplaats. Het is gelukkig droog en we beginnen aan de hike van anderhalf uur. Wij komen met onze wandeltocht tot onderaan de gletsjer en daar bewonderen we het fantastische uitzicht. De omgeving is prachtig en voor de zoveelste keer kan de camera het beeld niet vastleggen. Zo jammer is dat. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik van de gletsjer zelf meer verwacht had. Begrijp met niet verkeerd: het is echt geweldig mooi! Maar het ijs is al enorm ver gesmolten, dus zo indrukwekkend als op de plaatjes is het niet meer. Na een prachtige ‘voor-in-het-fotoboek-selfie’ gaan we rechtsomkeer naar de camper.

Fox Glacier

Op een chill tempo en met een goed muziekske knorren we twintig kilometer verder het Westland in naar Fox Glacier. Een uurtje lopen, het laatste stuk tegen een behoorlijke helling, en wat zien we… Weer bijna geen ijs. Sorry, maar ik ben echt een beetje teleurgesteld. Overal hoor, zie en lees ik erover en ik had een dikke vette ijsbaan gehoopt te zien. Desondanks dat is het ook hier mega mooi. De tocht zet zich voort en we stoppen bij de eerstvolgende I-site om te informeren naar gratis campeerplekjes. Wanneer we willen vertrekken, blijkt onze Lucky-camper wederom niet zo lucky te zijn. De sleutel gaat nog wel in het contact, maar omdraaien? Ho maar.

Lucky je kunt m’n kont in

Hupsakee terug de I-site in om Lucky te bellen. Die doen er vervolgens alles aan om ons vooral niét te helpen en zo sta ik te huilen van boosheid voor de neus van de twee lieve medewerksters. Zij bellen gelukkig een mechanic die iets verderop zit en hij staat binnen vijf minuutjes paraat om ons te helpen. Lomp geweld blijkt een goed hulpmiddel te zijn en dat in combinatie met wat smeersel doet wonderen. Dikke dankjewel voor meneer de mechanic! Tip: wil je met de camper reizen in Nieuw-Zeeland, huur je camper dan niet bij Lucky Rentals.

Na regen komt zonneschijn

Blij als we zijn met de gefixte camper rijden we verder langs de westkust en deze keer stoppen we bij de Blue Pools. Hier gaan we lekker slapen, dan zijn we in de ochtend de allereerste bij het blauwe water. De hele nacht regent het pijpenstelen en ook in de ochtend klettert het water op ons dak. We besluiten deze stop over te slaan en door te rijden naar Wanaka. De druppels worden gelukkig wat minder en tegen de tijd dat we in Wanaka arriveren is het droog. Wel hebben we inmiddels pijn van het krabben aan de bultjes van de sandflies. Sneaky bastards! We chillen de rest van de dag rondom Lake Wanaka, genieten van de luxe van WiFi en zoeken s’avonds weer een slaapplekje.

Vos-watte?!

Het slapengaan verloopt niet voorspoedig, ik heb namelijk mijn oren gespitst sinds het dode-dier-incident. Alle geluiden maken me onrustig, bange schijterd dat ik ben hi-hi. Wanneer ik voor de zoveelste keer verstijfd in bed lig, besluit Kevin op onderzoek uit te gaan. Wat blijkt? Onze camper staat in de woonplaats van een paar voskoesoes: een soort buideldat waar sinds 2016 de jacht op is geopend. Samen met ratten vormen ze namelijk een bedreiging voor veel vogelsoorten. Na uitvoerig speurwerk komen we erachter dat het dode dier op onze spiegel dus ook geen das was, de voskoesoe is onze vijand.

Het topje van de berg

Na een slechte nacht door de vreselijke voskoesoe nachtdieren staan we op voor de tocht naar Roy’s Peak. Deze heftige wandeling richting de bergtop gaat stijl omhoog en is maar liefst 16 kilometer in totaal. Met een hart wat klopt in mijn keel sjouw ik over de paden heen en Kevin banjert me via de nog stijlere paden zo voorbij. Als we boven aankomen zien we een súpermooi uitzicht. De zware klim is het zeker weten waard! We rijden meteen verder naar de plaats waar we mogen overnachten. Zo hoeven de benen niets meer te doen dan rusten, want oef, die zijn uitgeteld. Morgen is het tijd om door te rijden richting Queenstown.

Fijne week aapjes!

Liefs XM
#westland

ps: neem je even een kijkje op mijn pagina via Facebook & Instagram? // xmariekie

0 reacties

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*