En wij maar denken dat de weg van Chiang Mai naar Pai veel bochten had en misselijkmakend was… Mocht je die weg kennen, dan weet je dat het echt ellendig is als ik je vertel dat de weg naar Mandalay nòg erger is. Vier bijna-dood-ervaringen, en veel momenten waarop ik mijn ogen voor de zekerheid dicht gehouden heb, later komen we aan in Mandalay. Eerst even bijkomen hoor…

Stoffig Mandalay

Het is 31 januari 2017 en we stappen de bus uit bij ons hotel. Hmm, flink stoffig hier in Mandalay, misschien kan ik dat beter over heel Myanmar zeggen. Voor de rest van de dag staat er niets op de planning, want we willen graag een klein rustmomentje. Even pauze. Ook is er dringend behoefte om weer eens te sporten, want we voelen onszelf met de dag slapper worden. Niet fijn! We vinden na het avondeten een gym en gaan onszelf na enkele weken weer eens flink uitleven.

Honderd jaar terug in de tijd

De volgende morgen gaan we weer lekker sporten en tijdens de terugrit valt het ons op dat Mandalay, net zoals Yangon, helemaal geen mooie stad is. Kevin merkt terecht op dat het lijkt alsof men jaaaaaren achterloopt als het om ontwikkelingen gaat en dat ze het nu snel willen inhalen. Op iedere hoek van de straat wordt gebouwd of verbouwd en overal ligt puin. Opgefrist en wel worden we in het begin van de middag opgehaald en we maken het onze taxichauffeur moeilijk. We hebben namelijk besloten om het oorspronkelijke programma om te gooien. Hier staat weer een pagoda en een monastry op, die hebben we de laatste dagen al zoveel gezien!

Luxepaarden

Hoe het kan of wat erin is gebeurd weet ik niet, maar de taxi ruikt zo mega erg naar terpentine. Kevin en ik stappen enigszins ‘high’ uit de auto als we aankomen bij Mandalay Hill. We zijn bovenop de berg afgezet, geen klim voor ons vandaag. Ik krijg weer een mooie rok om over mijn, te blote, benen te knopen. We lopen de trappen op richting het viewpoint, maar eenmaal boven kunnen we helaas niet zo ver kijken door de mist. Maar is het eigenlijk wel mist? Wij twijfelen hier aan en besluiten dat het ook wel eens stof zou kunnen zijn.

U-Bein Brug

Onze chauffeur zet ons keurig af op de door ons uitgekozen plekjes en zo stoppen we bij de 1,2 kilometer lange teakhouten brug die rond 1870 is gebouwd. Ik voel me al niet echt fijn als ik over de brug heen loop en dan voegt Kevin nog eens doodleuk toe dat ‘de onderkant van de planken een beetje rot is en ik dicht langs de spijkers moet lopen’. Jo bedankt schat! De zon gaat langzaam onder en dit is het allermooiste wat ik tijdens onze twee dagen in Mandalay heb gezien. De zon zakt weg achter de brug en dit geeft een geweldig effect. Je ziet de silhouetten van alle mensen die over de brug lopen. Wauw!

Drie maal scheepsrecht?

Morgenvroeg vertrekken we naar Bagan, gaat deze stad ons wel wat meer schoonheid bieden? Qua stad bedoel ik dan, want de bezienswaardigheden zijn tot nu toe geweldig mooi. We zijn inmiddels de stof en droogte wel een heel klein beetje beu en we hebben nu al zin om over een paar dagen te chillen op het strand. Zoek maar eens op: Ngapali Beach. Begint het al te kriebelen? Maar nu eerst op naar twee dagen in Bagan. Wij stappen zo de bus weer op, busje komt zo, busje komt zo. Toet-toetttt!

Lieve groetjes van ons!

Liefs XM
#mandalay

ps: neem je even een kijkje op mijn pagina via Facebook & Instagram? // xmariekie