Het is 2 februari 2017 en we zijn gearriveerd in Bagan. We hebben één botsing gezien en eigenlijk is het, met de bizarre rijstijl van de mensen hier, verbazingwekkend dat het er niet meer zijn. We blijven twee dagen in Bagan, dat wordt haasten geblazen. Druk programma hebben wij in Myanmar hè?

De tempelvlakte van Bagan

Zodra we Bagan in rijden, wordt ons busje aangehouden. Iedere toerist moet 25.000 Kyat, zo’n € 17,50, entree betalen. De reden hiervoor is dat Bagan in een archeologisch gebied ligt, op de enorme tempelvlakte staan zo’n 4400 tempels, ruïnes en pagodes! We zetten de spullen bij ons keurige hotel en knorren op de E-bike richting de magische plek. Hier willen we een mooie zonsondergang bekijken, maar eenmaal daar aangekomen blijken we op een drukke en bekende tempel te staan. Gevolg: we zien niets en het is een gekrioel van mensen. We besluiten een hapje te gaan eten en morgen een nieuwe kans te wagen.

Eten voor het goede doel

Via Tripdvisor heb ik het restaurant ‘Sanon‘ gevonden. Dit is een trainingsrestaurant, een non-profit organisatie, waarbij het doel is dertig lokale jongeren per jaar werk te geven en ze te begeleiden. De ervaren trainers kunnen het restaurant zonder assistentie runnen, waardoor de leerlingen door observatie kunnen leren. Wanneer er donaties worden gegeven, dan worden deze onder de leerlingen gelijk verdeeld als zakgeld. We eten een hapje en rijden terug naar ons hotel. Er is onderweg geen lantaarnpaal te bekennen. Kevin doet de lampen uit: ‘even kijken hoe donker het is’. Joehoeee hallo! Leipo hi-hi. Maar het was ook écht wel pikkedonker tijdens de twintig minuten onderweg naar huis op onze E-bike.

Nieuwe poging

Gisteren is het dus niet gelukt, maar wel hebben we een tip gekregen van een local. Hij gaf ons twee plaatsjes om in alle rust te kunnen genieten, zowel voor zonsopkomst als voor zonsondergang. Top! Onze wekker gaat om 4:30, na een koude en donkere tocht komen we aan bij de tempelvlakte en de speurtocht naar de eerste locatie kan beginnen. We zoeken en zoeken en uiteindelijk komen we via zandweggetjes aan bij een donkere tempel. Er schijnt een felle lamp van boven naar beneden en een man roept gelukkig dat je via trappen aan de binnenkant naar boven kunt komen. Daar zitten we dan met onze vesten aan en capuchons op te wachten op de zon…

Wachten duurt lang

Een halfuurtje later begint het ietsjepietsje lichter te worden. We zien ‘iets’, maar nog niets speciaals. De lucht verandert vanaf dat moment snel, alle kleuren komen voorbij. Grijs, blauw, rood, oranje, geel, een prachtige overloop van kleuren passeert de revue. En komen ondertussen iets meer mensen naar boven, helaas. Ik gok dat we inmiddels met een man of tien zijn. Om 6:30 is het licht en het lijkt alsof dit een sein is dat men weer mag praten. Iedereen begint te smiespelen, grappig om te zien!

Sprookjesachtige zonsopkomst

Rond de klok van zeven uur is na lang wachten het moment aangebroken, de grote rood-gouden zon komt langzaam omhoog. De luchtballonnen, twintig stuks, zweven richting de zon. Foto’s kunnen niet vastleggen hoe dit er in het echt uit ziet. Het is zo bizar mooi: de felle zon, de luchtballonnen in de verte, de fluitende vogels en de traditionele muziek van de monniken op de achtergrond. Kevin en ik lachen nog wat om de mega flauwe foto’s die we gisteren een groepje chinezen zagen maken. Je kent ze wel: je vinger in de lucht met de zon erop, een balletje maken van je hand met de zon erop en nog meer van dit soort prul. Even later liggen we op de grond van het lachen als we voor de lol een soortgelijke foto maken en dan besluiten we verder te genieten van dit serene moment.

Pauze houden

Niet veel later lopen we naar beneden en zien we eindelijk de plek waar we de hele tijd hebben gezeten. Een oude tempel, de Lawkaoushaung tempel, begroeid met gras was de drager van ons magische momentje. Met nog een hele dag voor ons beslissen we een dutje te doen, wat te chillen aan het zwembad en dingen uit te zoeken voor het vervolg van onze reis. Later op de middag rijden we weer terug naar de tempelvlakte, deze keer voor poging twee van de zonsondergang. De locatie die ons getipt is, blijkt toch een redelijk bekende en dus ook drukke te zijn. Ik vraag aan een local om een rustiger plekje en zo komen we gelukkig bij een andere tempel terecht waar we in alle rust kunnen genieten. We moeten eerst door een opengeknipt hek kruipen, aangezien dit geen benoemd sunset-viewpoint is. Eenmaal boven zitten we lekker relaxed, dit uitzicht gaat nooit vervelen.

Afscheid nemen

Een Nederlandse dame, die dankbaar met ons mee is gegaan van drukke tempel 1 naar rustige tempel 2, vertelt ons dat de naastliggende tempel, de Dhamma-Yangyi tempel, volgens locals ‘haunted’ zou zijn. Ik vind het, als spooktocht-hater, best spannend om naar binnen te gaan en bij ieder piepje of kraakje verstijf ik. De tempel zit bomvol vleermuizen en ik ben blij als we weer veilig buiten staan. Morgen mogen we weer vroeg uit de veren, want dan vliegen we naar Ngapali Beach. Even een weekendje vrij, zoals Kevin het noemt, tijdens de laatste dagen in dit geweldige land. Wat Bagan betreft hopen wij dat het groeiende toerisme in het land nooit, maar dan ook nooit, deze authentieke plek in gevaar zal brengen. De zandweggetjes moeten zandweggetjes blijven, asfalt blijf alsjeblieft weg hier…

Op naar zon, zee & strand!

Liefs XM
#bagan

ps: neem je even een kijkje op mijn pagina via Facebook & Instagram? // xmariekie