Misschien heb ik gemist dat het op 11 maart 2017 nationale gekken-dag is, want onze buschauffeur is he-le-maal gek geworden. We zijn op weg naar Hoi An en hij heeft denk ik wel zo’n 100.000 keer getoeterd. Dat Aziaten daar dol op zijn weten we inmiddels als geen ander, maar deze man haalt echt het bloed onder mijn nagels vandaan. Het piepkleine beetje geduld wat ik heb wordt flink op de proef gesteld, maar zodra we aankomen in Hoi An vergeet ik het gelukkig snel. Op deze plek doen we namelijk iets héél gaafs! Ben je al nieuwsgierig?

Gast, wat denk jij?!

Oké, ik dacht dat de chauffeur al genoeg ellende had veroorzaakt. Maar nee. Dat was slechts het begin. We zijn nog geen vijf uur onderweg naar Hoi An en we maken een tussenstop. Deze keer niet voor de gebruikelijke eet- of plaspauze, maar voor een mensen-inlaad-pauze. Tassen komen naar binnen gevolgd door een berg mensen. Ze komen werkelijk waar tússen de ligbedden in zitten, dus regelrecht naast ons in de smalle paden. Kevin ligt in de stoel voor me en ocherm wat ziet het er sneu uit. Je kent vast de vliegtuigen wel waarbij de middelste rij uit drie of vijf stoelen bestaat? M’n lieve schat zit in de middelste stoel… Hij kan z’n snoet niet linksom of rechtsom draaien, want dan kust hij met een van zijn twee buurmannen. Fijn dat dit een ‘slaapbus’ is, maar HOE MOETEN WE OP DEZE MANIER SLAPEN DAN?

Sfeervol Hoi An

Onze verwachting is te kunnen slapen tijdens de rit, maar dat lukt dus niet echt optimaal. Erg veilig voelen we ons ook niet, aangezien de laadruimte van de bus helemaal vol wordt geladen met… Stenen! Hoe komen ze er in hemelsnaam bij? Bij ieder heuveltje schaaft de bodem van de bus wat verder af en bij de bochten duim ik dat de bus niet kantelt. Uitgeteld komen we aan in Hoi An, we lopen door het knusse autovrije centrum richting ons hostel en daar kunnen we voor de verandering onze kamer nog niet in. Wat een K-reis! Als we een paar uur later nog steeds zitten te wachten, besluiten we Hoi An vast te gaan verkennen. Na een ontbijt en wat geslenter beginnen we her en der wat rond te vragen waar de beste verkooppunten voor motoren zitten. Zo staan we een half uur later op een belangrijke plek…

Motormuizen

Maar toen wisten we nog niet wat we nu weten. Namelijk dat dit de plek is waar we onze motoren kopen! Terug naar het begin. Een tijdje geleden hebben we de knoop doorgehakt om in van Hoi An naar het noorden per motor te reizen. Geen vervelende busreizen of snurkende buurmannen, maar heel relaxed toeren langs het strand en door de bergen. Zo kunnen we gaan en staan waar we willen. We hebben ons, nou ja Kevin heeft zich, goed ingelezen en we weten dankzij veel tips een heel klein beetje waar we op moeten letten. Het duurt niet lang voordat Kevin op zijn motor door de straten van Hoi An rijdt. Hij heeft op de semi-automatische scooters al een beetje kunnen oefenen met rijden en heeft het snel onder de knie.

Gas op die lollie

Maar dan… Is het de beurt aan kneusje Marieke! Terwijl aan motor numero twee wordt gesleuteld, rijden we naar een rustige parkeerplaats. Hier legt Kevin me haarfijn uit hoe het schakelen op de motor werkt en niet veel later is mijn serie testritjes begonnen. Zodra ik het kunstje onder de knie heb en we terug zijn bij het verkooppunt (lees: hok waar twee mannen sleutelen) is ‘de mijne’ klaar. Ik heb net geoefend, spring er zelfverzekerd bovenop ennnnn vlieg met m’n benen in de lucht vooruit! Wow, iets teveel power. Jammer dat er net een uur opknap-werk in is gestoken, maar deze hoef ik niet. De volgende Honda Win wordt geshowd en het dilemma kan beginnen. Kies ik voor de te snelle maar mooie motor of voor dit fijne maar lelijke exemplaar?

Pretty please

Ik besluit zoals gewoonlijk een uitzondering te ‘bestellen’ en zo worden de twee mannen weer voor een uur lang aan het werk gezet. Ze gaan namelijk de fijne motor het uiterlijk van de snelle motor geven. Tijdens het wachten ben ik bij een van de handgemaakte kledingzaakjes verliefd geworden op een te cute jumpsuitje en zo ben ik weer een uur later de trotse eigenaresse van een motor én van een mooie nieuwe outfit. Goede combi hè?! Met ingebouwde USB-oplader, klemmetje om je gsm a.k.a. navigatie in te zetten en matzwarte bijpassende helm zijn onze zwarte rakkers klaar om de wegen onveilig te maken. Terwijl de adrenaline van onze investering nog door onze aders giert, werken we bij The Hill Station een heerlijke burger naar binnen. Deze ‘stoere’ dag moet ook met stoer eten afgesloten worden!

Even relaxen

‘s-Morgens vroeg, nog voordat in de gezellige straatjes de winkels opengaan en de eettentjes hun stoeltjes buiten zetten, staan we paraat om in alle rust de omgeving te verkennen. Zo knus met gekleurde huisjes, lampionnen en bordjes op de panden. Na een mega lekker ontbijt bij Cocobox, granola en aardbeitjes en een verse juice, besluiten we later vandaag richting het strand te rijden om te relaxen. Als we richting het hostel lopen om onze handdoeken te pakken, komen we langs een van de honderd kleermakers. Hier staan leuke chelsea boots in de deuropening. Kevin wordt behoorlijk aangetrokken door deze schoenen, hij was in Nederland al maanden op zoek naar het perfecte exemplaar, en hij besluit een handgemaakt paar te laten maken. Tof souveniertje toch?

Oude bekenden

Daarna knorren we op onze motoren naar het strand, we kiezen voor Cua Dai Beach, ploffen we neer en staan we de rest van de dag niet meer op. Totdat… Heyyyy daar staan ineens onze Delftse-dronken-avond-in-Yangon-vrienden! Wat toevallig en wat leuk om ze hier weer tegen te komen. Dat vraagt natuurlijk om een avondje bijkletsen en reisverhalen delen. We ontvangen veel motor- en Vietnam tips wat superfijn is en met wat lekkere cocktails erbij is het feest helemaal compleet. De volgende morgen pikken we Kevin z’n op maat gemaakte boots op en zo zijn we helemaal klaar om te gaan. Doei Hoi An, je was ontzettend fijn!

Wij knorren richting het noorden op de motor, later!

Liefs XM
#hoian

ps: neem je even een kijkje op mijn pagina via Facebook & Instagram? // xmariekie