RITME EN SPORTEN NA ZES MAANDEN REIZEN

TRAINING

xmariekie, ritme, balans, reizen, fit, fitfam, fitgirl, gym, inspiratie

Zes maanden reizen is gaaf, mega gaaf! Ik heb dingen gedaan waarvan ik nooit gedacht had ze ooit te doen, fantastische nieuwe mensen leren kennen, de mooiste plekjes ter wereld gezien en genoten van ieder moment. Wel heb ik me in één ding onwijs vergist en dat heeft te maken met ritme, trainen, voeding en eigenlijk alles wat ik deed vóórdat ik vertrok. Wacht, laat me je er meer over vertellen…

 

Voor de reis

Zoals jij vast wel weet trainde ik al een hele poos serieus. Ik trainde consequent, hield me aan mijn trainingsschema’s en ook mijn voeding was tot in de puntjes uitgedacht. Mensen vroegen me wel eens ‘Goh Mariek, vind je niet dat je er wel erg veel mee bezig bent?‘, maar voor mij was het zo’n gewoonte en zo’n ritme. Ik voelde me er fijn bij, ik vond het leuk en ik hoefde er niet eens bij na te denken dat ik, voordat ik naar mijn werk vertrok, mijn plastic bakjes met afgewogen porties eten uit de koelkast nam. Kantooruren zorgde ervoor dat ik iedere avond vrij was en trainen vond, en vind ik nog steeds, superleuk. Waarom zou ik dan thuis op de bank gaan liggen, dat kon na het trainen toch ook nog? Wanneer ik zin had in een avondje uit, dan ging ik. Maar regelmatig maakte ik de keuze om lekker thuis te blijven. Ik wilde op tijd in bed liggen, zodat ik de volgende morgen fit in de gym kon staan. Dankzij al deze puntjes vertrok ik op 27 december 2016 fitter dan ooit te voren op reis. Ik voelde me fijn in mijn lijf en ook was ik er heilig van overtuigd dat ik dit ritme door kon zetten tijdens de komende zes maanden. Waar een wil is, is een weg toch?

Tijdens de reis deel 1

Eenmaal in Thailand aangekomen lukte het aardig om zo links en rechts een gym te vinden. Het slechte weer tijdens de eerste twee weken zorgde ervoor dat trainen gemakkelijk in de planning paste en daarbij is Thailand natuurlijk hartstikke toeristisch, wat het vinden van een gym eenvoudig maakte. Er waren zelf eettentjes die ingericht waren op sporters, dus ook de proteïne-shakes en gerechten met de juiste macro’s stonden waren zonder moeite verkrijgbaar. So far so good.

Maar toen… zette de reis zich voort richting Myanmar en Laos. Onwijs arme- en ook onderontwikkelde landen. Misschien kun je jezelf wel voorstellen dat als je een trekking doet door een bergdorpje waar mensen op het land staan te werken in 40 graden, de os met de houten kar door de bergen rijdt, de kinderen manden weven van bamboe en het eten op een kampvuurtje wordt klaargemaakt, ik daar niet in m’n fancy gympakje een setje lunges ga doen. Prima, dacht ik. Dat komt wel weer. Even ietsje minder is geen ramp en daarbij zijn we volop aan het hiken. Voldoende beweging dus!

Via Cambodja naar Vietnam was wat vervolgens op de planning stond. Het trainen wilde ook hier niet echt lukken. Als ik het me goed herinner hebben daar de laatste 1 à 2 trainingen plaatsgevonden. Ik baalde, best vaak zelfs. Via WhatsApp sprak ik met vriendinnen en familie over hoe moeilijk ik het vond om hier het ritme vast te houden en voor het eerst besefte ik me wat een enorm geautomatiseerd patroon ik had ontwikkeld. Werken, eten, trainen, slapen. Zo hier en daar maakte ik tijd en ruimte voor leuke dingen, maar dat ritme rondom het trainen stond bovenaan mijn lijsje. Nu, zo aan de ander kant van de wereld, werd dat ineens in de war geschopt en dat vond ik erg lastig. Het thuisfront gaf aan dat ik het los moest laten en dat ik lekker moest genieten. Ik was op een geweldige reis en dat sporten zou ik thuis zo weer oppakken. Maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan…

Tijdens de reis deel 2

In Nieuw-Zeeland waren de prijzen zo onwijs hoog dat eten vaak bestond uit producten die thuis niet eens in de kast aanwezig waren. Instant-noodles, cup-a-soup, brood en aardappels stonden op het menu en ook de Fruitella-snoepjes, Maltesers en zakken chips lagen standaard in de kastjes van de camper. Kevin vindt het fijn om tijdens het rijden wat te snacken en de discipline die ik vroeger had om dan zelf nee te zeggen, die was ver te zoeken! Ik snoepte vrolijk mee. Eiwitten waren ver te zoeken, want een kipfiletje was al gauw €7,50. Die sloegen we dus over, maar de consequentie van deze zes weken was als een bom die keihard inslaat. Een keer baalde ik zo erg dat ik huilend op bed in de camper lag en tegen Kevin riep ‘Al het harde werken is helemaal voor niets geweest. Moet je nu eens zien: er is zoveel spiermassa verdwenen en daarvoor is zoveel vetmassa teruggekomen!’.

BAM! Reality-check. Spiermassa opbouwen duurt lang, je moet geduldig zijn, je moet doorzettingsvermogen hebben en je moet gedisciplineerd zijn. En ik zweer het als ik zeg dat ik na een maand niet/minder trainen al verschil zag. Het is zo verdwenen en dan… Besef je je hoe tijdelijk dingen kunnen zijn. Het is erg moeilijk om te zien dat je lichaam zich zo snel aanpast. Maar ik heb me gelukkig, dankzij de mensen die dichtbij me staan, op tijd gerealiseerd dat ik deze reis maar één keer zal maken. Genieten is belangrijk en hoe zonde zou het zijn als ik hier blijf balen, terwijl de wereld aan mijn voeten ligt?!

De laatste anderhalve maand in de Filipijnen en in Bali begonnen langzamerhand de kriebels om weer aan de slag te gaan terug te komen. Het idee was om in Bali alvast rustig te beginnen, zodat ik in Nederland direct gas zou kunnen geven. Dat bleek een utopie. Er werd helemaal niet getraind en de drempel om überhaupt naar een gym te gaan bleek daar al aanwezig te zijn. ‘Ach, dat komt thuis wel weer goed’, spookte geruststellend door mijn hoofd. De nare gevoelens waren inmiddels een stukje minder geworden.

Na de reis

En toen was daar ineens het moment van thuiskomen. Het moment van het toch niet kunnen laten om even op de weegschaal te gaan staan. Ik mijn hoofd was ik tien kilo aangekomen, maar niets bleek minder waar. Mijn gewicht op 27 juni 2017 was precies hetzelfde als op het moment van vertrek. Maar goed, wat zegt gewicht? De spiegel zei iets anders, iets wat ik hierboven ook beschreef: mijn spiermassa is afgenomen en mijn vetmassa is toegenomen. Lastig, maar logisch. Het moment om het ritme te herpakken is aangebroken. Een moment waar ik stiekem ook erg veel zin in had. Toch verliep dit niet helemaal zoals gepland.

Ik begon vol goede moed, ging naar de gym, nam een setje gewichten in mijn handen en… Ik vergat even dat ik zes maanden amper heb getraind en dat ik weer een slap grietje ben net zoals drie jaar geleden. Oefeningen die ik voorheen met 10kg uitvoerde, moest ik nu doen met 4kg en zelfs daarmee kon ik niet alles in het gewenste aantal herhalingen uitvoeren. Een beginner in het krachthonk is hoe ik me voelde, maar dat wilde ik helemaal niet accepteren. Shit! Dit was niet het scenario waarop ik mezelf had voorbereid.

En nu?

De grote vraag: Maar Marieke, wat nu dan? Ben je eigenlijk alweer aan het trainen? Iedereen lijkt te verwachten en iedereen lijkt het heel normaal te vinden dat ik weer veel ga trainen. Opmerkingen als ‘Ach je hebt dat zo weer terug’ vliegen me rondom de oren, maar is dat eigenlijk wel zo? Nou, ik vind het dus ontzettend moeilijk. Ik ben al bijna tien keer begonnen met:

Oké, nu ga ik écht weer mijn ritme oppakken…

Maar het is moeilijk om weer aan de slag te gaan. Ik snap jullie, en met jullie bedoel ik diegene die het eng vinden om te gaan. De meiden die me een mail of een Instagram DM sturen met hun struggles om het krachthonk in te gaan, ik begrijp jullie. Want ook ik voel na zes maanden die drempel en en ook ik ben zenuwachtig als ik de deur van BoukeSport open trek. Ik herken het onzekere gevoel wanneer je je gewichten uitkiest, omdat je bang bent dat het ‘te licht’is. Maar hoezo eigenlijk? Wat is ‘te licht’? Je traint voor jezelf en het is helemaal niet interessant hoe iemand anders daarover denkt!

Feit blijft wel dat ook ik het lastig vind om het ritme weer te vinden. De balans die zo centraal stond in mijn leven is nu zoek en ik doe mijn best om die terug te vinden. De kans dat die balans weer gaat bestaan uit werken, eten, trainen en slapen acht ik zeer klein. Dat het ritme rondom trainen wederom bovenaan mijn lijstje komt te staan verwacht ik ook niet. Want weet je, na zes maanden reizen is voor mij de prioriteit anders geworden en dat is niet erg, helemaal niet zelfs. Dat ik lekker blijf trainen is een ding wat zeker is, maar de bitterballen bij de borrel afslaan hoeft niet perse. Ook hoef ik niet meer perse een ‘keihard’ lijf, iets zachter is prima en goed is goed.

Ach ja, ik zie het als een leuk experiment. Eens kijken waar ik over een paar maanden sta en ook dan zal ik het weer met je delen. Hoe ik nu bezig ben met mijn training deel ik trouwens ook op mijn nieuwe Instagram-kanaal: @xmariekievideos. Daar vind je trainingsvideos met oefeningen, dus kijk gerust eens als je zin hebt. Voor nu: op naar Reuselkermis 2017, proost!

Liefs XM
#ritme

0 reactie

  1. Julia 10 september 2017 Antwoord

    Wat een enorm herkenbaar verhaal! Ik ben vorig jaar juli voor 7 maanden naar Australië, Nieuw Zeeland en Bali gegaan. Van tevoren was ik fitter dan ooit en vond ik dat ook erg belangrijk. Tijdens mijn 3-4 maanden studie in Australië kwam ik er al achter hoe lastig het was mijn strikte ritme vast te houden, want ja je had verplichtje huisavonden, en 2x per weer een campusfeest – wat totaal niet bij mijn vroegere ritme paste. Het eten was enorm duur dus elke avond een gezonde maaltijd zat er niet in. Ik baalde er van maar tenminste had ik nog 3 maanden gesport. Toen ging ik 4 maanden reizen; Nieuw Zeeland was net zo duur als Australië en de hoofdprijs betalen voor een sportschool vond ik het niet waard, daarbij: in die tijd kon ik weer een mooi deel van het land verkennen. Ik was met een vriendinnetje die gezond eten en sporten maar onzin vond, dus dat maakte het extra lastig. Mijn lichaam veranderde letterlijk met de dag.
    Ook op Bali was het niet van sporten gekomen, ja balen, maar ik ging thuis weer aan de slag.

    Net als jij aangeeft was dit niet zo makkelijk als gezegd – ik verruilde mn avond in de sportschool voor een avondje eten en drinken met vriendinnen, en dit niet 1 keer in de week maar vaker dan ooit. Het sporten staat nu nogsteeds (na een half jaar thuis te zijn) op een lager pitje: is er iets anders leuks, dan laat ik het sporten vallen.
    Opzich niets mis mee want mn ritme van voor ik weg ging was te extreem waardoor ik gezelligheid en andere belangrijke dingen liet schieten. Nu vind ik het belangrijker om met familie en vrienden te zijn, leuke dingen te doen, en van alles te genieten.

    Wel hoop ik het sporten zo weer volledig op te kunnen pakken want dat gaf me een fijn gevoel!

    • Auteur
      Marieke van Loon 15 september 2017 Antwoord

      Zie je wel, ik dacht al dat ik vast niet de enige zou zijn hihi! En wat je als laatste zegt is helemaal waar: ik hoop ook weer terug te komen in het ritme, want dat was wel erg fijn!
      We gaan het meemaken! Liefs xx

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*